Lisan pakt mijn linkerarm stevig vast. Ik draai mijn hoofd naar rechts. Aan het zelf spuiten ben ik inmiddels redelijk gewend, maar ik vind het nog steeds doodeng nu iemand anders het doet.
Over een maand gaan Jorden en ik trouwen. Ik heb een lange witte jurk uitgezocht, met kant aan de bovenkant en een glanzend lint boven mijn steeds dikker wordende buik. Het lijkt me niet handig om tijdens de bruiloft in mijn buik te moeten spuiten. Ik zie het al gebeuren; ten eerste moet ik alle gezelligheid verlaten om een plek op te zoeken waar ik met goed fatsoen die hele jurk én onderjurk omhoog kan hijsen en dan zal je net zien dat er toch nog een bloedvlek in die mooie witte jurk komt. Het lijkt me überhaupt niet fijn om op die dag met mijn diabetes bezig te zijn.
Daarom heb ik vandaag met Lisan afgesproken. Zij is ceremoniemeester en wordt tegelijkertijd mijn persoonlijke diabetesmanager. Ze heeft geneeskunde gestudeerd, dus ik heb er het volste vertrouwen in dat zij dat kan.
Stap voor stap doorlopen we alles wat ze moet weten. Ik laat haar zien hoe de Dexcom app werkt en hoe ze kan reageren op wat ze in de grafiek ziet. Als mijn suiker stabiel rond de zes zit is het prima, maar als hij daaronder komt of als hij snel daalt mag ze me wat te eten geven. Ze zal zorgen dat ze dextro’s bij zich heeft, zegt ze. Als mijn bloedsuiker boven de tien komt mag ze twee eenheden insuline bijspuiten, maar dat is niet urgent, dus als Jorden en ik elkaar het ja-woord aan het geven zijn kan die insuline wel even wachten. Bloedsuikers onder de vier zijn wel urgent, dus als het nodig is mag ze me zelfs tijdens de ceremonie dextro toegooien.
Ik zie aan Lisanne’s gezicht dat het nogal veel is om in één keer te onthouden, dus ik vat het nog even samen: “Suiker onder de zes is eten, suiker onder de vier is meteen dextro eten en bij te hoog kunnen we overleggen op een rustig moment, want dat is toch niet urgent.”
En nu staat Lisan dus met mijn linker arm in haar hand om te oefenen met het spuiten van insuline. Al denk ik dat ik zelf misschien nog wel meer oefen dan zij; met wennen aan iemand anders die een spuit in me zet.
Eline Begemann (Velp, 1989) heeft Technische Natuurkunde gestudeerd in Groningen en daarna gewerkt als strategieconsultant en Chief of Staff. Op haar 28ste krijgt ze, terwijl ze zeven weken zwanger is, de diagnose diabetes type 1. Ze is auteur van het boek Een marathon lang prikken. In dit boek neemt ze je mee in haar reis van zwangerschap naar de 90 km lange Vasaloppet marathon op de langlaufskies, waarin diabetes een grote rol speelt. Het geeft daarmee een beeld van de nuance tussen aan de ene kant alle mooie dingen die mensen met diabetes ‘gewoon’ kunnen doen en aan de andere kant de worstelingen waar personen met diabetes mee te maken krijgen. Het boek wordt geprezen vanwege de herkenbaarheid voor mensen met diabetes en het inzicht wat het aan mensen in hun omgeving geeft op het gebied van de impact van diabetes. Een marathon lang prikken is beschikbaar via deze website en de meeste (online) boekhandels).
コメント