Bedankt voor de mentale ondersteuning

“Nee, nee, niet zo ver weg, kom terug!” roep ik over het kookeiland naar Jorden.

Zonder shirt sta ik in de keuken, de huid links van mijn navel schoongemaakt met een alcoholdoekje. De nieuwe Dexcom G5 sensor zit al met zijn sticker en inbrengapparaat op het schone stuk huid geplakt. In de handleiding die voor me op het kookeiland ligt lees ik dat de volgende stap het verwijderen van de veiligheidspal is, zodat ik de naald mijn huid in kan drukken.

Dit durfde ik niet te doen met Jorden te dichtbij: straks stoot hij me net op het verkeerde moment aan en breekt de naald terwijl hij in mijn buik zit. Ik weet ook wel dat de kans heel klein is dat dat gebeurt, maar toch voelt het niet fijn als hij te dichtbij is.

Maar nu is hij dus te ver weg, namelijk anderhalve meter bij me vandaan. Ik heb hem wel nodig voor de mentale ondersteuning tijdens deze eerste keer dat ik de sensor zelf ga inbrengen. Eigenlijk moet dat elke week gebeuren, maar omdat ik het vorige week nog niet aandurfde heb ik hem een keer doorgestart. Dat werkte prima voor een week, maar te zien aan de smoezelige half loslatende pleister is het nu toch echt tijd om hem te vervangen.

Jorden komt weer dichterbij me staan. Ik trek de veiligheidspal uit de sensor en adem diep uit. En weer in. Dan druk ik de achterkant van het inbrengapparaat in. Ik hoor de stem van de vertegenwoordiger in mijn oren: in één keer doordrukken, anders gaat de naald scheef en ben je nog verder van huis. Dat lukt natuurlijk niet. De naald doet pijn, ik pauzeer even, maar druk dan meteen weer door. Het apparaat klikt twee keer. Ik laat mijn adem weer los. Hij zit er in. Het terugtrekken van de naald kost me minder moeite en vol trots kijk ik naar de eerste sensor die ik zelf heb ingebracht.

“Goed gedaan, schatje!” zegt Jorden en met een uitgestrekte arm geeft hij me een schouderklopje vanaf de plek waar hij van mij moest staan. Ik trek hem naar me toe en sla mijn armen om hem heen.

“Dankjewel voor de mentale ondersteuning.”

Eline Begemann (Velp, 1989) heeft Technische Natuurkunde gestu­deerd in Groningen en daarna gewerkt als strategieconsultant en Chief of Staff. Op haar 28ste krijgt ze, terwijl ze zeven weken zwanger is, de diagnose diabetes type 1. Ze is auteur van het boek Een marathon lang prikken. In dit boek neemt ze je mee in haar reis van zwangerschap naar de 90 km lange Vasaloppet marathon op de langlaufskies, waarin diabetes een grote rol speelt. Het geeft daarmee een beeld van de nuance tussen aan de ene kant alle mooie dingen die mensen met diabetes ‘gewoon’ kunnen doen en aan de andere kant de worstelingen waar personen met diabetes mee te maken krijgen. Het boek wordt geprezen vanwege de herkenbaarheid voor mensen met diabetes en het inzicht wat het aan mensen in hun omgeving geeft op het gebied van de impact van diabetes. Een marathon lang prikken is beschikbaar via deze website en de meeste (online) boekhandels).