“Oké, en nu met je duim de naald naar binnen drukken,” moedigt de vertegenwoordiger me aan.
Met mijn blote buik sta ik in de spreekkamer. Ik heb net met een alcoholdoekje het stuk huid rechts van mijn navel schoongemaakt. De sensor heb ik met de applicator uit de verpakking gehaald en de sticker van de sensor op mijn buik geplakt, zoals de vertegenwoordiger uitlegde.
Ze heeft helemaal uitgelegd hoe de sensor werkt. Het idee is dat je met een applicator, een soort spuit met een dikke holle naald erin, een dun draadje in het vetweefsel onder je huid aanbrengt. Dan trek je de holle naald van die applicator weer uit je huid en blijft het dunne draadje zitten, met op je huid een sticker met een houder. Op die houder klik je dan weer een transmitter, die de gegevens die de sensor verzamelt en naar je telefoon stuurt, zodat je daar op kan zien hoe hoog je bloedsuiker is en hoe hoog hij de afgelopen uren geweest is.
Ik pak de applicator vast op de manier die de vertegenwoordiger heeft voorgedaan. Mijn duim op het uiteinde, middel- en wijsvinger om het midden geklemd. Ik voel de naald tegen of door mijn huid gaan. Het doet pijn en ik vraag me af of ik de baby niet kan raken.
“Gewoon in één keer doordrukken,” zegt de vertegenwoordiger, “ik heb het zelf ook een keer gedaan en het doet echt geen pijn.”
Ik weet niet wat dat is met die n=1 onderzoeken van diabetesverpleegkundigen en blijkbaar ook vertegenwoordigers. Ze hebben tijdens een diabetes diner in hun opleiding één, of heel misschien drie, keer in hun vinger geprikt en in hun buik gespoten en concluderen daaruit dat dat nooit zeer doet. Soms doet het gewoon wel zeer en soms heel erg.
Ik weet dat ik door moet drukken, maar het gaat gewoon niet. De vertegenwoordiger pakt mijn hand en drukt de naald in één keer mijn buik in.
“Sorry, maar anders gaat de naald scheef en kan je de sensor weggooien,” licht ze haar actie toe.
De sensor zit in ieder geval op zijn plek. Het terugtrekken van de naald gaat gelukkig soepeler en als we de transmitter op de sensor geklikt hebben zijn we klaar. Volgende week moet ik dit dus zelfstandig doen, feest.
De gynaecoloog haalt me op uit de wachtkamer. Als ik op de behandeltafel ben geklommen zet ze de echokop op mijn buik en kijkt ze naar de baby. Het beeld op dit apparaat is zo mogelijk nog pixeliger dan bij de echoscopist.
Laat alsjeblieft het buikje dichtgegroeid zijn, gaat er door mijn hoofd, terwijl de gynaecoloog alle onderdelen van de baby bekijkt.
“Oké, helemaal goed, alles ziet er mooi uit,” zegt ze en ze haalt de echokop van mijn buik af.
“Is het buikje ook dicht?” vraag ik.
De gynaecoloog had blijkbaar niet meegekregen dat het buikje bij de vorige echo niet dicht was en zet de echokop terug op mijn buik. Geconcentreerd kijkt ze naar het beeld op het scherm terwijl ze de echokop langzaam heen en weer drukt. Ik houd mijn adem in.
“Het buikje is netjes gesloten,” zegt ze.
Ik laat mijn adem weer los en tranen springen in mijn ogen. Het kindje is nog niet eens geboren, zelfs nog niet eens halverwege de groei in mijn buik, en ik kan me er nu al zo’n zorgen over maken.
Eline Begemann (Velp, 1989) heeft Technische Natuurkunde gestudeerd in Groningen en daarna gewerkt als strategieconsultant en Chief of Staff. Op haar 28ste krijgt ze, terwijl ze zeven weken zwanger is, de diagnose diabetes type 1. Ze is auteur van het boek Een marathon lang prikken. In dit boek neemt ze je mee in haar reis van zwangerschap naar de 90 km lange Vasaloppet marathon op de langlaufskies, waarin diabetes een grote rol speelt. Het geeft daarmee een beeld van de nuance tussen aan de ene kant alle mooie dingen die mensen met diabetes ‘gewoon’ kunnen doen en aan de andere kant de worstelingen waar personen met diabetes mee te maken krijgen. Het boek wordt geprezen vanwege de herkenbaarheid voor mensen met diabetes en het inzicht wat het aan mensen in hun omgeving geeft op het gebied van de impact van diabetes. Een marathon lang prikken is beschikbaar via deze website en de meeste (online) boekhandels).
Comments