De bruiloft

“Dan heb ik gehoord dat de ringen op een speciale manier komen en dat ik daarvoor bij de moeder van de bruid moet zijn,” zegt de ambtenaar van de burgerlijke stand.

Jorden heeft mijn handen vast en kijkt me aan. We staan tegenover elkaar voor het raam in een kasteelzaal met de open haard. De regen tikt tegen het raam en ik ruik een mengsel van de eucalyptus in het bruidsboeket, de rook van de open haard en het geurtje van Jorden. Knus en vertrouwd.

In de zaal zit een kleine groep mensen van wie we het het belangrijkst vonden dat ze hierbij konden zijn; meer vinden we op dit moment te heftig, naast het wennen aan de diabetes en de zorgen om de baby in mijn buik. Mijn opa en oma zijn er en een oom en tante die altijd als een soort opa en oma voor me zijn geweest. Gemma, als mijn getuige, met Jan-Ytzen. Maarten, als Jordens beste vriend en getuige, met Ryanne. Lisanne, als ceremoniemeester, met Tim. Nog vijf andere goede vrienden. Jordens broer en mijn oudste broertje Patrick. Onze ouders, waarvan mijn moeder met een iPad op schoot.

Bijna iedereen van wie we gehoopt hadden dat ze konden komen kon er zijn, behalve mijn jongste broertje Thomas. Hij is net met een nieuwe baan begonnen in Australië, dus we hebben hem voor de vorm wel uitgenodigd, maar gingen er nooit echt serieus van uit dat hij kon komen, hoe jammer we dat ook vinden. Hij Skypet met mijn moeder, zodat hij er via de iPad toch een beetje bij is. Om hem te laten weten dat hij voor ons minstens zo belangrijk is als de andere gasten, hebben we hem gevraagd om de ringen te brengen. Een paar weken terug vertelde hij enthousiast over het idee om een wagentje te bouwen die hij vanuit Australië kan besturen, zodat hij daarmee de ringen naar ons toe zou kunnen rijden. Ik heb eigenlijk geen idee of dat uiteindelijk gelukt is; we hebben de ringen aan mijn moeder gegeven, zodat zij alles met Thomas kon regelen.

Jorden en ik hebben elkaar net het jawoord gegeven. Jarenlang heb ik het een angstaanjagend idee gevonden om je voor te nemen om voor altijd met dezelfde persoon samen te blijven. Er zijn zo veel mensen op de wereld, van wie je er maar zo weinig hebt ontmoet. Hoe weet je dan dat er niemand is met wie je liever zou willen leven? Maar na de laatste jaren met Jorden weet ik dat ik niet meer zonder hem zou willen leven. Als Jorden ook zijn jawoord geeft krijg ik vlinders in mijn buik en omhels ik hem. Voor altijd bij elkaar.

Mijn moeder loopt te klooien met de iPad. Het beeld is uitgevallen en ze krijgt het niet meer aan de praat. Een aantal mensen proberen te helpen, maar Thomas stem laat ons door de speakers van de iPad weten dat hij ons nog wel kan zien, dus dat het prima is zo. Met de iPad in haar hand en het doosje van de ringen eronder loopt mama naar Jorden en mij toe. Blijkbaar is de truc met het autootje niet gelukt. Ik pak het doosje aan en maak het open: het is leeg. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar Jorden. Hij kijkt al even verbaasd terug. Hij heeft de hele ochtend de ringen bewaakt en aan het begin van de middag aan mijn moeder gegeven.

Dan klinkt geroezemoes in de zaal en de achterste helft van de mensen zit achterstevoren in hun stoelen. Ik volg hun blikken en achter in de zaal zie ik Thomas staan, die triomfantelijk eenzelfde doosje omhooghoudt. Ik sla mijn handen voor mijn mond en tranen springen in mijn ogen. Terwijl Thomas met een grote grijns naar ons toeloopt besef ik dat ik nog steeds met mijn handen voor mijn mond sta. Ik dacht dat mensen dat alleen in films deden, maar blijkbaar doe je dat echt als je heel verbaasd bent. Ik omhels Thomas en kan nog steeds niet geloven dat hij er is. Naast me zie ik Jorden ook een traantje wegpinken.

Buiten maken we foto’s met al deze mensen. Tegelijk met mijn moeder geef ik mijn oma een kus op haar wang. De camera klikt en mijn oma lacht met glanzende ogen. Lisan een bonbon in mijn mond: stukken beter dan dextro, ik zou altijd iemand bij me moeten hebben die mijn diabetes regelt.

§§§

Met zijn hand over de mijne snijden Jorden en ik de taart aan. Twee lagen: Limoentaart met passievrucht en worteltaart met witte chocolade en gezouten karamelsaus. Lekkerder kan volgens mij niet. Jorden en ik voeren elkaar het eerste hapje: inderdaad enorm lekker.

Lisan neemt me mee naar de andere kant van de ruimte.

“Hoeveel zal ik voor die taart doen?” vraagt ze.

“Nou ik wil van allebei de smaken wel een stukje, dus doe maar zes eenheden,” zeg ik.

Lisan zet de insulinepen in mijn bovenarm en stuurt me weer terug naar Jorden, de taart, de alcoholvrije champagne en alle mensen die ons feliciteren.

§§§

“Je bloedsuiker is nu 9,5 en hij stijgt enorm hard. Hoeveel zal ik dan nu voor het avondeten spuiten?” vraagt ze.

Lisan neemt me weer even apart als de medewerkers van het kasteel vragen om ons naar de eetzaal te verplaatsen. We staan in een hoekje naast de open haard.

"Mag ik de grafiek van mijn sensor even zien?" vraag ik.

Lisanne pakt mijn telefoon uit haar handtas en opent de Dexcom app. Mijn bloedsuiker stijgt inderdaad wel heel erg hard, dat is gek. Hij had wel iets kunnen stijgen van de taart, maar dit is niet normaal.

“Dat is gek, mag ik de insulinepen ook even zien?” vraag ik.

De insulinepen staat naar zes eenheden gedraaid. Het schermpje op de achterkant van de pen geeft aan dat de laatste bolus een bolus van acht eenheden om twaalf uur geweest is. Dat was mijn lunch, realiseer ik me en ik moet lachen.

“Ik denk dat je bij de taart alleen maar de naald in mijn arm gezet hebt, zonder daadwerkelijk te spuiten. Kan dat kloppen?” vraag ik aan Lisan.

Ze biedt wel honderd keer haar excuses aan, maar ik vind het niet erg: ik heb in ieder geval zonder zorgen van de hele dag genoten en dat was het hele doel van Lisanne als diabetesmanager van de dag. We draaien de pen op naar wat extra eenheden bij het avondeten en Lisan spuit ze deze keer wel daadwerkelijk in mijn arm. Ik hoor de pen klikken.

Eline Begemann (Velp, 1989) heeft Technische Natuurkunde gestu­deerd in Groningen en daarna gewerkt als strategieconsultant en Chief of Staff. Op haar 28ste krijgt ze, terwijl ze zeven weken zwanger is, de diagnose diabetes type 1. Ze is auteur van het boek Een marathon lang prikken. In dit boek neemt ze je mee in haar reis van zwangerschap naar de 90 km lange Vasaloppet marathon op de langlaufskies, waarin diabetes een grote rol speelt. Het geeft daarmee een beeld van de nuance tussen aan de ene kant alle mooie dingen die mensen met diabetes ‘gewoon’ kunnen doen en aan de andere kant de worstelingen waar personen met diabetes mee te maken krijgen. Het boek wordt geprezen vanwege de herkenbaarheid voor mensen met diabetes en het inzicht wat het aan mensen in hun omgeving geeft op het gebied van de impact van diabetes. Een marathon lang prikken is beschikbaar via deze website en de meeste (online) boekhandels).