“Komt het door je diabetes?” vraagt een vrouw waarvan ik vermoed dat ik haar eerder op de tennisbaan heb gezien.
Met mijn knie iets omhoog over een kussen gebogen lig ik languit op de bank in het clubhuis. Mijn linker arm en mijn rokje zitten onder het gravel. Mijn knie voelt koud onder het icepack wat mijn teamgenoot er tegenaan houdt. Door het raam zie ik hoe de eerste dienbladen met witbiertjes naar buiten gedragen worden, terwijl de laatste wedstrijden van de dag de baan nog op moeten.
Ik probeer me iets naar de vrouw toe te draaien en een pijnscheut schiet door mijn knie.
“Nee, dit staat daar los van, mijn bloedsuiker was goed,” antwoord ik.
Twee uur geleden lag ik het uit te schreeuwen achter de baseline van baan 1
Twee uur geleden lag ik het uit te schreeuwen achter de baseline van baan 1. Mijn dubbelpartner en ik stonden naast elkaar aan het net, de tegenstander speelde een hoge bal over ons heen en ik sprintte zo hard ik kon naar achter om hem te halen. Ik haalde de bal, sloeg hem terug en hij ging in, heb ik me inmiddels laten vertellen. Later zou ik horen dat de tegenstanders hem niet eens meer terug hebben geslagen.
In de sprint zag ik het hek achter de baan dichterbij komen, ik remde, hoorde knak en liet me vallen terwijl een intense pijn door mijn knie trok. Ik moet geschreeuwd hebben als een baby en kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zo veel pijn gehad heb. Iemand hield mijn been vast, iemand legde even een hand op mijn hoofd en iemand stelde heel veel vragen die ik niet kon beantwoorden. Mijn handen tintelden, mijn gezicht tintelde en ik kon mijn hoofd niet meer rechtop houden.
“Als je mijn suiker moet checken, is dit de code van mijn telefoon,” wist ik nog ergens uit te brengen tegen de teamgenoot die me vast hield, maar terwijl ik het zei zag ik op mijn horloge al dat mijn bloedsuiker in een paar minuten van de 4,8 naar de 9,6 was geschoten; te laag zou hij niet snel worden.
Mijn teamgenoot haalt het icepack van mijn knie af en staat op van de bank.
“Ik ga even wat drinken halen, ben zo terug. Wil jij ook wat?” vraagt ze.
Kwam dit door mijn diabetes?
Ik schud mijn hoofd. Terwijl ze naar de bar loopt check ik mijn bloedsuiker; hij blijft rond de tien hangen. Kwam dit door mijn diabetes? vraag ik me af.
De eerste set van de wedstrijd hadden we net verloren. Mijn spel voelde niet lekker; mijn bloedsuiker had de hele tijd wat aan de lage kant gezeten. Misschien had ik niet zo hard achter die bal aan gerend als ik hier niet zo gefrustreerd over was geweest. Misschien was het niet gebeurd als ik niet zo moe was geweest door de hypo's van afgelopen nacht; na drie wedstrijden en de biertjes van de afgelopen week werd mijn bloedsuiker steeds moeilijker stabiel te houden. Misschien maakte mijn lichaam net wat veel stresshormonen aan door de lagere bloedsuiker, waardoor ik achter de bal aan rende met het fanatisme alsof er een leeuw achter mij aan zat. Misschien had dit altijd kunnen gebeuren; fanatiek ben ik vaker.
Eline Begemann (Velp, 1989) heeft Technische Natuurkunde gestudeerd in Groningen en daarna gewerkt als strategieconsultant en Chief of Staff. Op haar 28ste krijgt ze, terwijl ze zeven weken zwanger is, de diagnose diabetes type 1. Ze is auteur van het boek Een marathon lang prikken. In dit boek neemt ze je mee in haar reis van zwangerschap naar de 90 km lange Vasaloppet marathon op de langlaufskies, waarin diabetes een grote rol speelt. Het geeft daarmee een beeld van de nuance tussen aan de ene kant alle mooie dingen die mensen met diabetes ‘gewoon’ kunnen doen en aan de andere kant de worstelingen waar personen met diabetes mee te maken krijgen. Het boek wordt geprezen vanwege de herkenbaarheid voor mensen met diabetes en het inzicht wat het aan mensen in hun omgeving geeft op het gebied van de impact van diabetes. Een marathon lang prikken is beschikbaar via deze website en de meeste (online) boekhandels).
Commentaires